همیشه دلتنگ باریدن بارانم که بر در دیوار بکوبد... همیشه در انتظار طنین نازنین صدایش که خود را از هزار پایی در اسمان رها می کندو با تمام سرعت به زمین کوبیده می شود...دنیایی دارم با باران و ارامشی نیز هم ...کاش می شد قطره ابی باشم بر پهنای دریا و بعد قطره ای باران معلق در بین اسمان و زمین... هنگامیکه سردی اشک را بر گونه هایم حس می کنم حسی دارم از جنس باریدن...رها شدن...ارام شدن...

می خواهم بدوم در زیر میلیئنها قطره باران...خود را از هرچه هست و نیست برهانم...بدون کفش و چتر بدوم تا سلولهای کف پایم خنکی و خیسی زمین خشک و خشن را حس کند و به بیاد بیاورم زمینی را که هر روز با غرور پا بر ان مینهم از ان افریده شده ام تا شاید بشود از این به بعد کمی ملایمتر قدم برداشت

به تنهایی مگریز

از تنهایی مگریز

گهگاه ان را بجوی و

تحمل کن

و به ارامش خاطر مجالی ده !